Υπολογίζεται ότι η συχνότητα συμπτωμάτων από το πεπτικό στους διαβητικούς ασθενείς κυμαίνεται μεταξύ 60-75%, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από το γενικό πληθυσμό. Τα συμπτώματα αυτά οφείλονται κυρίως στην περιφερική-σπλαχνική νευροπάθεια του μακροχρόνιου, συνήθως ινσουλινοθεραπευόμενου, διαβήτη που οδηγεί σε διαταραχή της συσταλτικότητας του πεπτικού σωλήνα Άλλες αιτίες των συμπτωμάτων είναι η μικροαγγειοπάθεια, η ευπάθεια σε λοιμώξεις, οι μεταβολικές και ορμονικές διαταραχές, αλλά αυτή καθεαυτή η κακή ρύθμιση του σακχάρου.
Οισοφάγος
Στους διαβητικούς ασθενείς παρατηρούνται συχνότερα διαταραχές της κινητικότητας του οισοφάγου, όπως μειωμένη ένταση περισταλτικών συσπάσεων, αυτόματες συσπάσεις, καθυστέρηση της προώθησης του βλωμού, υποτονία κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα. Οι διαταραχές αυτές είναι συχνότερα ασυμπτωματικές ή εκδηλώνονται με τυπικά συμπτώματα Γαστροοισοφαγικής Παλινδρομικής Νόσου (οπισθοστερνικό καύσος, όξινες αναγωγές) ή δυσφαγίας. Επιπλέον, ο ΣΔ προδιαθέτει σε στοματική και οισοφαγική μυκητίαση (κυρίως καντιντίαση).
Στους ασθενείς με ΓΟΠΝ χορηγούνται αντιεκκριτικά φάρμακα, δηλαδή αναστολείς αντλίας πρωτονίων, όπως και στο γενικό πληθυσμό, αλλά εξίσου σημαντικό ρόλο έχει η καλή ρύθμιση του σακχάρου.
Στόμαχος
Διαβητική Γαστροπάθεια
Υπολογίζεται ότι 5-12% των διαβητικών ασθενών παρουσιάζουν συμπτώματα διαβητικής γαστροπάθειας όπως αίσθημα πρώιμου κορεσμού, μεταγευματικής επιγαστρικής δυσφορίας ή επιγαστραλγίας, ναυτίας και εμέτων. Η διαταραχή της κινητικότητας του στομάχου θεωρείται ο κύριος παράγοντας που προκαλεί τα ανωτέρω συμπτώματα. Πιο συγκεκριμένα σε ασθενείς με ΣΔ παρατηρείται καθυστέρηση στην προώθηση της στερεάς τροφής (γαστροπάρεση). Η διαβητική γαστροπάθεια μπορεί να εκδηλωθεί και οξέως σε περίοδο υπεργλυκαιμίας, αλλά και αντιστρόφως μπορεί να συμβάλλει σε απορρύθμιση του σακχάρου ασθενών που λαμβάνουν από του στόματος αντιδιαβητικά δισκία.
Η διάγνωση της γαστροπάρεσης γίνεται με σπινθηρογραφικό έλεγχο κένωσης στερεού γεύματος. Επειδή όμως τα συμπτώματα είναι μη ειδικά, απαραίτητη προυπόθεση είναι ο ενδοσκοπικός έλεγχος του στομάχου, ώστε να αποκλειστούν άλλα αίτια που προκαλούν παρόμοια συμπτώματα.
Η θεραπεία της διαβητικής γαστροπάθειας συνίσταται αρχικά σε κάποια γενικά μέτρα με κυριότερο τη σωστή ρύθμιση του σακχάρου, αλλά και αλλαγή στις διατροφικές συνήθειες: αυξημένη πρόσληψη υγρών, μικρά και συχνά γεύματα, αποφυγή λιπαρών τροφών, αλκοόλ και καπνίσματος. Για τη βελτίωση της κινητικότητας του στομάχου και τη συμπτωματική ανακούφιση των ασθενών χρησιμοποιούνται ευκινητικά και αντιεμετικά φάρμακα με κυριότερα τη μετοκλοπραμίδη και τη δομπεριδόνη.